مــه روزه انـدر آمـد هلـه ای بــت چو شــــــــــــکـر
گه بوســه اســــت تنها نه کنـار و چیز دیگـر
بنشین نظاره می‌کن ز خورش کنـــــــاره می‌کـــن
دو هزار خشــک لب بین به کنار حوض کوثـر
اگر آتش اســــــــــــت روزه تو زلال بـیـن نه کـــوزه
تری دمـاغــت آرد چـو شــــراب همچــــو آذر
چو عجوزه گشـت گریان شه روزه گشـت خنـــدان
دل نور گشت فربه تن موم گشــت لاغــــــر
رخ عاشقــــــان مزعفـر رخ جـان و عـقــل احمـــــر
منگــر برون شـــیشـــه بنگــر درون ساغــــر
همه مست و خوش شکفته رمضــــــان ز یاد رفته
به وثاق ساقـی خــود بــزدیـــم حلقــه بر در
چـــو بـدیـد مســـــت ما را بگــزید دســــــت‌ها را
سر خود چنین چنین کرد و بتافت روز معشر
ز میانه گفت مستی خوش و شوخ و می‌پرستی
که کی گوید اینک روزه شکند ز قند و شکـر
شکــــــر از لبـان عیســی کـه بـود حیــات موتـی
که ز ذوق باز ماند دهـــن نکیــــــر و منکـــــر
تو اگر خراب و مستــــی به من آ که از منستــی
و اگر خمار یاری ســخنـی شــــنو مخمــــــر
چو خوشی چه خوش نهـــادی به کدام روز زادی
به کدام دســت کردت قـلـم قضـــا مصــــــور
تن تو حجــــاب عــــــزت پــس او هــــــزار جنـــت
شکران و ماه رویان همه همچو مه مطهـــــر
هله مطرب شکرلب برســان صــــدا به کوکــــــب
که ز صـیـد باز آمد شــه ما خوش و مظفــــر
ز تو هر صباح عیدی ز تو هر شـبســــــت قــدری
نه چو قدر عامیــانه که شبـــی بود مقــــــدر
تو بـگـو سخـن که جـانـی قصـصـات آسـمـانـــی
که کلام تست صافـی و حدیـث من مکــــدر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر