رخـت غنـچـــه بـرآورد و بـلـبـــلان مســـتـنـد
جهان جوان شــد و یاران به عیش بنشــســتند
حریف مجلـــس ما خود همیشـــــه دل می‌برد
علی الخصــوص که پیرایه‌ای بر او بســــتند
کسـان که در رمضان چنگ می‌شکســــتندی
نســــــیم گل بشـــــــنیدند و توبه بشـــکســـتند
بســـاط سبـزه لگدکوب شــد به پای نشـــــاط
ز بس که عارف و عامی به رقص برجستند
سعدي، غزليات، 227
سعدي، غزليات، 227
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر